Oktober 2000, ik was 21 en het ging niet goed met mij. Mijn schoolcarrière was een grote mislukking, ik snapte helemaal niets van mezelf, ik was depressief en boos en schaamde me voor mij gevoel.
Vorige week, ik schoot een plaatje van de maan en een gedicht (ik wilde songwriter worden, maar durfde mijn teksten met niemand te delen) uit oktober 2000 kwam boven dwarrelen. Het bijbehorende gevoel kan ik nog steeds terughalen. De waardeloosheid van mijn leven, de waardeloosheid van al het leven en alle frustratie die daarbij hoort.
Ik nam stappen naar een psycholoog (verschillende). Die konden me niet helpen, die vonden me een intelligente jonge vrouw die wel wist hoe het moest. Ze zagen me niet en ik voelde me zo ontzettend alleen. Die gesprekken bevestigde mij dat ik niet in de wereld paste, dat mijn visie op de wereld abnormaal was, dat ik het allemaal alleen moest doen. Ik wenste niets liever dan dat ze me zouden opsluiten in een inrichting, zodat ik zelf niet hoefde te dealen met de wereld.
Een radicale keuze: of stoppen met leven of stoppen met voelen. Ik koos het laatste, ik moest stoppen met depressief zijn. Ik moest een vrolijke Jelke worden. De jaren erop lukte het me keer op keer om gevoelens weg te stoppen om geen aandacht te geven aan het knagende gevoel. Ik werd een schim van mijzelf.
When the day turns into night All day, I’ve stared at the sun… Now my eyes don’t see anymore My body is tired, my mind went numb But if I could, I would stare some more This morning I looked for the sun once again I opened my window and looked at the sky Instead of a glorious shiny bright sun I found a grey cold moon staring back at me The gloom of the night had woven its web tighter, and tighter calling me, embracing me, loving me for me All day I’ve watched the moon Now my eyes don’t see anymore My body is tired, my mind filled with doom And I wish I wouldn’t stare anymore This morning I looked for the sun once again I opened my window and looked at the sky Instead of a glorious shiny bright sun I found the grey cold moon staring back at me The gloom of the night had woven its web tighter, and tighter calling me, embracing me, loving me for me And all day I’ve stared at the moon all day, I’ve stared at the moon Every day I stare at the moon Every day I stare at the moon and I wish… No More 27-10-00
– Ja, ik ben eruit gekomen en ja, ik ben mijn gevoel onder ogen gekomen en nee, ik schaam me er niet meer voor. Maar wat gun ik alle mensen in deze wereld iemand die hen ècht ziet. Het maakt me zo boos dat mensen moeten voldoen aan een plaatje om in de wereld te passen, dat we met z’n allen het idee hebben dat we aan een bepaalde standaard moeten voldoen?!
Hoe ga jij om met gevoelens die je eigenlijk niet wilt hebben? En word jij echt gezien? En, zie jij de ander voor wie hij werkelijk is?
Ik gun mijzelf en jou alle liefde van de wereld. Wees wie je bent, want dat is prachtig!