Op twee augustus 2019 kreeg ik van mijn schoonmoeder een boek: Midlife van Maureen Brady. De ondertitel van dit boek: meditaties voor vrouwen. Een boek dat ik nooit zelf gekocht zou hebben. Het boek is uit 1996, dat was dus 24 jaar geleden. Als ik het goed heb was zij toen 50. Tien jaar ouder dan ik nu. Ik ben benieuwd naar de tijdsgeest, de lessen en de ontdekkingen die ik ga doen. Het boek is verdeeld in 365 dagen mijn doel: iedere dag een bladzijde.
10 augustus: geven
Het onderwerp ‘geven’ was nog niet klaar. “Vandaag ben ik dankbaar voor de hulp die ik van anderen heb ontvangen, omdat ik een ander geholpen heb.” Dat is de spreuk van vandaag. Durven we dat wel, mogen we dat wel, kunnen we dat wel?
Geven is ontvangen
Tijdens de verschillende gesprekken met vrouwen en moeders ontdek ik keer op keer dat ze alles voor hun kinderen en hun omgeving doen en zichzelf vergeten. De één een beetje meer dan de ander. Ze hebben natuurlijk niet voor niets een traject met een coach gevraagd of gekregen. Wat ik zie zijn de moeders die problematiek ervaren.
Wat gebeurt er als je jezelf helemaal wegcijfert? De enige manier waarop dit echt kan is door onzichtbaar te worden en ook niet meer te geven. Pas dan ben je er niet meer. Maar dat is niet wat ik zie gebeuren. Veelal willen deze mensen veel geven en niets ontvangen. Geven geeft een goed gevoel en ontvangen zorgt voor schuld die je weer moet inlassen. Waarom is het zo moeilijk om te ontvangen. Waarom zou je jezelf dat niet gunnen?
Het is egoïstisch om niet te ontvangen. Mensen die iets van jou ontvangen willen graag iets teruggeven. Op deze manier bouwen mensen meer en meer schuld op bij jou terwijl ze niets terug mogen doen. Er is veel onbalans en de gever blijft aan de macht. De gever cijfert zichzelf dus niet weg, maar maakt zichzelf belangrijk.
Dit is een extreem voorbeeld, maar het gebeurt. Iedere keer als je een vriendelijke daad van een ander te niet doet gun je het hem of haar niet om te geven. Bedenk maar eens hoe vaak jij niet zegt: “ach joh, dat had niet gehoeven”, of “dat hoeft echt niet”, “ben je gek, laat toch zitten”.
Soms moet je kiezen om te ontvangen. Het maakt anderen blij.
Ontvangen van kinderen
Er is een natuurlijke onbalans tussen geven en nemen bij kinderen en hun ouders. Ouders geven meer dan hun kinderen. Dat is de gezonde relatie. Dat neemt niet weg dat je soms mag ontvangen van je kinderen. Ook hier is ontvangen soms een grijsgebied met geven.
Moeders die alles voor hun kinderen doen, ontnemen hun de vrijheid om zelfstandig te worden. Dat begint al vroeg. Ik ben erg pro zelfstandigheid, mijn kinderen smeren hun eigen brood en kiezen hun eigen kleren al vanaf ze een (kinder)mes kunnen vasthouden. Toen mijn oudste zoon in groep vijf zat zei hij eens tegen mij: “Bij andere kinderen wordt hun brood altijd voor ze gesmeerd, die hoeven dat niet zelf te doen”. Er lag geen oordeel in, het was een constatering. Ik vroeg hem wat hij daarvan vond en hij zei dat ze vast meer tijd hadden in de ochtend of langer in bed konden blijven liggen. Bij mij begon toen iets te knagen. Had ik hem meer moeten geven? Door hem zelf zijn brood te laten smeren had ik tijd voor mezelf ontvangen. Dus ik vroeg: “zou jij willen dat ik voortaan je brood smeer?”
Hij antwoordde direct en heel resoluut: “Nee echt niet! Dan weet ik niet wat erop zit en ik wil zelf beslissen hoeveel brood ik mee neem”. In mij ontstond weer rust, ik had hem zelfstandigheid gegeven en mijzelf extra tijd in de ochtend. Een win-winsituatie.
Geloof me er zijn ook dingen die ik hem ontnomen heb. Soms vindt hij het moeilijk voor zichzelf op te komen en dan doe ik het. Ik geef hem mijn mond en zijn woorden, maar ontneem hem dat zelf te oefenen en te ervaren. Soms is geven makkelijker dan loslaten. Een worsteling voor moeder en kind.
Bij iedere keer dat je tegen je kind zegt: “kom maar hier, ik doe het wel” verdwijnt er een moment om te leren. Maar soms is helpen nodig en mag het kind ook gewoon kind zijn. Waar is dan de balans? Wat doe je wel voor je kind en wat niet? Ik weet het ook niet, voor mij is dat iedere dag een zoektocht.
Ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met geven en nemen.