Deze bijzondere en leerzame tijd heeft me doen beseffen dat ik het samenzijn mis. Het is een leegte, een verlangen. Om erbij te horen vulde ik dat verlangen vroeger regelmatig met een schijnverbinding. En dan begon ik er zelf ook in te geloven, in de illusie, in het denkbeeld dat ik zelf had gecreëerd. Tegenwoordig heb ik ervaren dat de illusie van samen, pijnlijker is dan de eenzaamheid.
Verbinding is er om te delen maar niet om rakelings rond te strooien om te kijken wie er vangen wil
Dus ik zocht naar verbinding, echt, diepe, kwetsbare verbinding. Dat begon met verbinding met een ander; het was als vissen; een hengel uitgooien en kijken of er wat bleef plakken. Soms bleef er een vis haken, soms was het mis. Dan ontdek je dat ook anderen aan schijnverbinding doen en dat zo’n pijn dat je verbinding weer gaat vermijden. Verbinding is er om te delen maar niet om rakelings rond te strooien om te kijken wie er vangen wil.
Afwijzing van mijzelf doet pijn
Toen was het tijd om niet te verbinden met een ander, maar met mijzelf. Mezelf liefhebben, omarmen, voelen, zijn wie ik ben. En weet je, ook hier had ik de illusie doorgevoerd, ik was zo hard bezig om te zijn wie ik dacht te moeten zijn, dat ik steeds verder verwijderd raakte van mijzelf. De stap van schijnverbinding naar werkelijkheid, die lijkt klein, maar is zo groot, zo naakt, zo kwetsbaar en zo echt, ik wil de pijn van afwijzing niet voelen dus prijs ik mezelf gelukkig met de illusie. Want, hoewel de afwijzing van een ander pijn doet, doet de afwijzing van mijzelf nog meer pijn. Het klinkt als een cliché, maar… Als ik mijzelf niet accepteer, hoe kan een ander dat dan doen?
We nemen bewust afstand en wijzen daarbij elkaars aanwezigheid af
En juist dat heeft deze tijd van thuiswerken me opgeleverd, de schijnverbinding is niet aanwezig, ik zie zo weinig anderen, dat ik niet meer in het oude patroon van de schijnverbinding beland. Ik voel steeds meer en steeds dieper wat er onder dat patroon zit. Wie ik echt bent. Omdat ik weinig contact heb, maar in het kleine beetje contact is de afwijzing steeds aanwezig. Iedereen die ik tegenkom neemt een stap terug, soms doe ik het zelf. We nemen bewust afstand en wijzen daarbij elkaars aanwezigheid af, we vermijden de verbinding. Niet omdat ik dat wil, maar omdat we bang zijn en de overtuiging hebben dat dat gezonder is. Ik kan je gezicht niet zien als ik met je praat en wordt daarom gedwongen met meer aandacht met je te praten. Ik luister echt naar je woorden en interpreteer minder uit je gezicht. Ik voel meer wat echt is, waar de verbinding zit. Ik voel ook overduidelijk dat verlangen, naar echte pure, kwetsbare verbinding. Ik voel ook de angst voor afwijzing, door jou en door mijzelf.
Verbinding met mijzelf is de enige manier om ook echte verbinding te maken met jou. En dat, dat is wat ik zo graag wil. Verbinding met jou.
Het doet pijn in mijn hart en voelt zo kwetsbaar om te zeggen, ik twijfel aan mijn keuzes voor de toekomst. Wie ben ik, in verbinding met mijzelf? Welke stap is nodig om van schijnverbinding naar werkelijkheid te gaan?
Hoe ga jij om met verbinding in deze wereld van verdeeldheid, angst afstand?
Veel Liefde, Jelke
In verbinding met mijzelf, met jou en met de rest van de wereld.
